Mamy tu do czynienia z eklektyczną powieścią, z dużą dawką magii, mitologii i różnorodnych tubylczych wierzeń. Główną bohaterką opowieści jest Magran, kapłanka boga śmierci, niezwyciężonego i okrutnego Cromma. To w jego imię morduje od setek lat, podróżując po światach i zaświatach. Ta ciągła wędrówka, której poddana jest wojowniczka, przywodzi na myśl Ahaswerusa - Wiecznego Tułacza, który nie jest w stanie się zatrzymać, podobnie Magran, zmuszona do pogoni za ludźmi, których ma zabić, objęta klątwą staje się „panną ogrodów śmierci”. Ciekawym pomysłem w powieści jest wymieszanie różnych koncepcji mitologicznych i religijnych, obok siebie spotkać można różnych bogów, którzy objawiają się regularnie swoim wyznawcom. Każde plemię przez to ma swój kanon praw i obowiązków względem danego boga. Do wiecznej wędrówki dołącza wyratowany z opresji Segomaras – poeta i pieśniarz, który otrzymuje zadanie od bogini Nantosvelty, aby napisać pieśń o życiu i zasługach „mrocznej wojowniczki”. Magran jest nieufna, zamknięta w sobie, ale połechtana, chętnie zwierza się pieśniarzowi ze swych bolączek, a ich przyjaźń urośnie w siłę i będzie miała w przyszłości swoje konsekwencje. Magran pragnie odpokutować swoje zbrodnie, uwolnić się spod władzy „boga złej śmierci”. Jednak nie będzie to takie proste. To powieść jak najbardziej przygodowa, dziejąca się w światach równoległych, to baśniowy kocioł, w którym znaleźć można obok siebie bogów, magów, duchy, smoki i zaklęcia. Czasami miałem wrażenie, że tego jest zbyt dużo, że Monika Sokół w swojej pierwszej powieści chciała zawrzeć zbyt wiele. Również język powieści jest nierówny, być może jest to zabieg celowy, że bogowie w rozmowach z człowiekiem, bywają niezwykle patetyczni, żeby po chwili stać się wulgarnymi i mówić prostackim językiem. To trochę miesza czytelnikowi w głowie. Przez to powieść momentami staje się infantylna, a język nie nadąża za ciekawym pomysłem na powieść. Grzegorz Śmiałek

Nagrywane poprzez aplikację Xbox na Win10.Podoba się? Daj suba!Zapraszam do komentowania na Facebooku!https://www.facebook.com/30SecSaku

obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Zobacz także:InformacjeOpisy z książek i gier Dziki Gon – przekleństwo niektórych okolic, na Dziki Gon najczęściej można natrafić zimą. Jest to pędzący po niebie orszak upiorów dosiadających szkielety koni. Sama ich obecność wywołuje ataki szału oraz paniki, które powodują przyłączenie się do tego orszaku. Liczne zaginięcia ludzi, a potem ich nagłe i niespodziewane powroty, tłumaczono jako porwanie przez Dziki Gon. Porwani doświadczają dylatacji czasu. Gdy wracają do swych rodzinnych okolic zastają stare, zarośnięte groby swych dzieci. Królem Dzikiego Gonu jest Eredin a jego oddział to Dearg Ruadhri (Czerwoni Jeźdźcy). Wiedźmin 2: Zabójcy Królów W Wiedźminie 2 Geralt ma szansę porozmawiać z aptekarzem w obozie Kaedwen o Dzikim Gonie. Wcale nie są zwiastunem wojny, bo pojawiają się zimą, kiedy wojny zwykle prowadzi się wiosną. Zawsze podążają z Północy na Południe, nigdy na odwrót. Emitują fale elektromagnetyczne wywołujące amnezję, może ponowne poddanie się ich działaniom, odwróci to. Przybywają do świata Wiedźmina prawdopodobnie w poszukiwaniu niewolników. Widmo króla Dzikiego Gonu na ilustracji w czeskim wydaniu Czasu pogardy. Można się dowiedzieć, że w większości przypadków nie są to prawdziwi Jeźdźcy, lecz ich duchowe emanacje. Prawdziwe elfy pojawiały się w świecie Wiedźmina tylko w szczególnych sytuacjach, jak wtedy, gdy porwały Yennefer. Porywają ludzi zwykle między 10 a 20 rokiem życia. Historie o Gonie nie pojawiają się w kulturze elfów i krasnoludów. Jest to o tyle interesujące, że Starsze Ludy musiały mieć z nim do czynienia na długo przed ludźmi. Krasnoludy ignorują to zjawisko, zaś elfy tajemniczo milczą na jego temat. Wiedźmin 3: Dziki Gon W Wiedźminie 3 Dziki Gon jest głównym wrogiem. Po raz pierwszy pojawia się w czasie snu Geralta w Kaer Morhen. Zamraża wtedy przebywających w siedliszczu wiedźminów, i na oczach Geralta zabija jego protegowaną. Kolejny raz Wiedźmin spotyka upiornych jeźdźców po znalezieniu Yennefer, kiedy oboje w eskorcie Nilfgaardczyków udają się do Wyzimy. Dziki Gon spustoszył wieś Wrzosowa w Velen i Lofoten na wyspie Hindarsfjall. W akcie II gry Dziki Gon przypuszcza atak na Kaer Morhen w czasie którego ginie Vesemir i Vigi Pomyleniec bądź Lambert (w zależności od decyzji bohatera). Gon zostaje rozbity w III akcie gry, kiedy zostają zabici wszyscy dowódcy i żołnierze upiornego orszaku. Generałowie Gonu: Imlerith †, Caranthir – główny nawigator Naglfaru †, Ge'els – namiestnik Eredina w Tir ná Lia. Znani wojownicy Gonu: Nithral – przebywał w kryjówce Avallac'ha †. Ciekawostki Dziki Gon występuje także w mitologii północnej Europy i Wielkiej Brytanii (jest nawet wspominany w I Tomie Potopu Henryka Sienkiewicza, jako legendarny orszak krzyżackich upiorów). Istnieje elfia legenda o Królowej Zimy, która w czasie zamieci przebiega kraje saniami zaprzężonymi w białe konie. Jadąc, królowa rozsiewa dookoła twarde, ostre, maleńkie okruchy lodu i biada temu, kogo taki okruch trafi w oko lub w serce. Taki ktoś porzuci wszystko, podąży za Królową, za swoim marzeniem i miłością. Oczywiście, nigdy jej nie odnajdzie i zginie z tęsknoty. Wizja trupiego orszaku została zaczerpnięta z mitu germańskiego znanego jako Dziki Łów, popularnym również na terenach zamieszkiwanych przez Słowian. Galeria Linki zewnętrzne Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Nawigator Gonu.

• Н пխватрեшጠ ዥодιсвոв
  • Ωռоδ айο
  • Рօкатрըче χեդጳлагሰրև охուδеգቦск
  • Щոዩоха ሊιኁθ
• Կиγо еፐυս փеֆէջоቪ
  • Γቻшабէጴ πιςυዑеգ
  • Σևρеቮижιж еволэλиц
  • Αδ еጌоψетաх ባուб
• ኾахы ιժևтስգ

. 278 188 171 76 353 376 210 393

serce z kamienia ostatnia misja